2min leestijd   door Marianne Vos op 25 juni 2021
Maagdelijk wit moet het zijn, het wit van de (soms zelfs heiligverklaarde) regenboogtrui van een wielrenner. Toen ik als junior in 2004 in Verona voor het eerst wereldkampioen werd en de regenboogtrui kreeg uitgereikt, heb ik allereerst de kleuren van de ‘regenboog’ ertussen eens goed in me opgenomen. De volgorde blauw-rood-zwart-geel-groen is me daarna nooit meer ontschoten.

IK HOUD NIET VAN VEEL POESPAS EN VEEL KLEUR, MAAR DE REGENBOOGTRUI HEEFT VOOR EEN WIELRENNER IETS MAGISCH. Elke keer als de trui weer schoon aan de drooglijn mag, dan herinner ik me dat moment van ultiem geluk op de finish van het betreffende WK. Ook als je ’s ochtends eens weinig puf hebt om te trainen, dan geeft de trui je weer motivatie om er tegenaan te gaan. Op het moment dat het nieuwe wereldkampioenschap voor de deur staat, dan kijk je er sowieso met andere ogen naar. Je weet dan dat er weer een gevecht voor de deur staat om te wereldtitel en dat de trui wellicht van schouders zal wisselen. Een reden te meer om er nog een schepje bovenop te doen.

Als wereldkampioen mag je de regenboogtrui een jaar lang met trots dragen en dan wil je dat op een passende manier doen. Dat het pak een minuut na de start van een veldrit al onder de modderspatten zit, dat is voor mij dan niet van belang. Na de finish is er van het wit zelfs weinig meer te zien, maar hebben de elementen hun sporen achtergelaten; op jezelf, je fiets en je kledij. De fiets wordt door de mecanicien afgespoten en zelf haal je eerst een washandje over je lijf om vervolgens onder de douche te stappen. De kleding weer schoon krijgen is een heel proces achter de schermen. Eerst het ergste vuil eraf met de hogedrukspuit of in een emmer, daarna alles even goed laten weken in een badje, zodat de modder niet indroogt. Vervolgens de kleding scheiden (wit bij wit en donker apart) en dan hopen dat de wasmachine z’n werk doet en de kleding er weer stralend uitkomt.

De schoonheid van de veldritsport zit hem in het afzien onder alle omstandigheden. Het trotseren van elementen, het gevecht met de concurrentie én met jezelf. Veldrijden bezit in mijn ogen alle aspecten die sport voor atleet en supporter mooi maken: het gaat om een ultieme combinatie van fysiek, techniek, tactiek en mentale kracht. Dat het wereldwijd nog niet de meest populaire sport is, dat kun je met deze kennis eigenlijk niet bevatten. Het kan dus ook maar een kwestie van tijd zijn totdat deze onontdekte schat de wereld overneemt ...

Marianne Vos

Marianne Vos ('s-Hertogenbosch, 13 mei 1987) is een Nederlands baanwielrenster, veldrijdster en wegwielrenster. Ze werd in deze disciplines onder meer twee keer olympisch kampioene en twaalf keer wereldkampioene.
serviceKoers

Uw browser voldoet niet aan de minimale vereisten om deze website te bekijken. Onderstaande browsers zijn compatibel. Mocht je geen van deze browsers hebben, klik dan op het icoontje om de gewenste browser te downloaden.