Winnen is... alles. De geschiedenis van de Wolfpack in 20 etappes

25 januari 2003. Sven Vanthourenhout wint de Kasteelcross in Zonnebeke. Het is de eerste zege voor het nieuwbakken wielerteam Quick-Step - Davitamon. Tijdens de wedstrijd speelt Vanthourenhout jojo met Bart Wellens: lossen op de lastigste punten, weer aansluiten op de meer technische stroken. ‘Ik moest enkele keren heel diep gaan. Maar naarmate de wedstrijd vorderde, voelde ik me sterker worden. In de laatste twee ronden voelde ik me zelfs zeker van mijn stuk. Ik wist: als het op spurten aankomt, zijn de bloemen voor mij.’ En dat waren ze ook.

Het nagelnieuwe Quick-Step-team van Patrick Lefevere imponeert meteen in de Omloop Het Volk. Frank Vandenbroucke, Tom Boonen en Paolo Bettini plaveien mee de weg voor de overwinning van Johan Museeuw. Patrick Lefevere is in de wolken over het grote debuut van zijn team: ‘Een triomf? Is dat niet een te zwak woord voor wat we vandaag hebben laten zien? Noem dit maar magistraal.' Een maand later domineert Paolo Bettini Milaan-Sanremo, achteraf vraag een journalist of hij nu een echte kampioen is: 'Tja, als jij vindt dat ik dit nog nodig had na twee zeges in Luik-Bastenaken-Luik dan ben ik vandaag inderdaad een campione geworden.’

Vooraf had Paolo Bettini nog gezegd dat de wedstrijd voor het olympisch goud een loterij zou worden. In de voorlaatste van in totaal 17 ronden gaat Il Grillo ervandoor met de Portugees Sérgio Paulinho, die hij uiteindelijk aftroeft in de sprint. Na de meet poseert een zielsgelukkige Bettini voor de fotografen. In 2004 behaalt hij ook voor de tweede keer op rij de eindoverwinning in de Wereldbeker, het toenmalige UCI-puntenklassement dat de meest regelmatige renner in de tien grote eendagswedstrijden bekroonde.

Foto: Tim De Waele | Getty Images

2005 was een fantastisch jaar voor de Quick-Step-formatie. Tommeke - Wat doe je nu? - Boonen won de Ronde van Vlaanderen, Paris-Roubaix en de wereldtitel. Met de nodige trots vat Patrick het jaar als volgt samen: ‘Een boerenjaar is nog zachtjes uitgedrukt. Sta me toe even niet bescheiden te zijn. Wij zijn de beste ploeg ter wereld.’

Foto: Tim De Waele | Getty Images

Een bijzonder emotionele Paolo Bettini wint in Como de Ronde van Lombardije. La corsa delle foglie morte (De koers van de vallende bladeren), zelden was die bijnaam zo toepasselijk, maar ook zo wrang. 10 dagen eerder is Paolo’s broer Sauro om het leven gekomen bij een verkeersongeval. Onderweg heeft hij even overwogen om af te stappen, maar hij ging toch door en won. Met het hoofd en beide wijsvingers richting hemel, richting Sauro. ‘Ik reed vandaag niet alleen. De man die me altijd aan de kant van de weg stond toe te juichen, kan dat niet meer. Maar hij was vandaag wel bij me.’

Foto: Tim De Waele | Getty Images

Spanning ten top in de laatste rechte lijn van het wereldkampioenschap in Stuttgart (2007). Na een bijzonder nerveuze wedstrijd zijn ze nog met vijf: de strijkijzers Fränk Schleck en Cadel Evans, de Rus Aleksandr Kolobnev, thuisrijder en snelle man Stefan Schumacher en de Italiaan Paolo Bettini. Bettini, ontsnapt aan een startverbod aangevraagd door de organisatie van het WK en de week voordien door de Duitse televisiezender ZDF nog onterecht beschuldigd van het leveren van doping aan de geschorste Patrik Sinkewitz, haalt in de laatste meters echter zijn gram en laat Kolobnev en een duidelijk aangeslagen Schumacher achter zich. Herbeleef de extase van de Italiaanse Rai-commentatoren.

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, wil het spreekwoord. Voor een idool dat zo hoog op het schild wordt gehesen dat de voetjes op de grond op de duur helemaal uit het zicht verdwijnen, durft dat weleens een stuk moeilijker te liggen. Tot twee keer toe, in mei 2008 en bijna dag op dag een jaar later, test Tom Boonen positief op cocaïne bij een dopingcontrole. Startverboden, schorsing, schuldig met opschorting van straf voor de rechtbank, nog een stuk of wat andere sensationele verhalen… Het verhaal-Boonen lijkt over en uit. Van de schittering naar de schandpaal, het scenario wordt al geschreven. Vandaag weten we – zie onder meer de dubbel Vlaanderen-Roubaix in 2012 – dat het voer werd voor de versnipperaar. En Boonen zelf? ‘Cocaïne zorgt vooral voor veel miserie.’

Foto: De Gelderlander, 11/06/2008

‘Ben 10 jaar profwielrenner geweest. Momenteel werk ik in Colruyt Merelbeke.’ Het is niet iets dat je elke dag leest onder het kopje waarin iemand iets meer over zichzelf vertelt op LinkedIn. En toch, zo staat het op de pagina waarop Kurt Hovelijnck zichzelf vandaag in de arbeidsmarkt zet. Via Jong Vlaanderen en Chocolade Jacques heeft hij zichzelf destijds in de kijker gefietst bij Quick-Step, en in 2009 ook in de ploeg. Maar op 17 maart van datzelfde jaar al slaat het noodlot toe. Tijdens een training smakt hij keihard tegen de grond. Hersentrauma, coma, intensieve zorgen… ‘Toen ik hoorde van de artsen dat ze dachten dat ik niet meer uit coma zou geraken, besefte ik hoeveel geluk ik wel heb gehad.’ Ook Hovelijnck vecht zich terug. In 2010 maakt hij zijn comeback in de koers, twee jaar later start hij zelfs in de Ronde van Vlaanderen, maar weer gaat het mis. Na een nieuwe zware val, in de Ronde van Poitou-Charentes, stopt hij eind 2013 met koersen.

Foto: De Morgen, 02/02/2011

Hoge pieken leiden naar een dal. Het is een onverbiddelijke wet in natuur en in de sport. The Wolfpack ontsnapt er niet aan. In 2009 gaat de ploeg daarna toch door sportief en financieel zwaar weer. Ze zakt niet alleen af naar een 18^de plaats op de UCI-ranglijst en heel wat renners verlaten het team, de vraag is of het niet einde verhaal is. Enter, eind 2010, Zdenek Bakala. Samen met Bessel Kok (10%) wordt de Tsjechische zakenman (70%) eigenaar van het team. Het is veel meer dan een louter financiële reddingsboei. Bakala is namelijk een koersliefhebber en hij koppelt grote dromen van bij de start aan een ambitieus toekomstplan.

Met slechts 8 zeges is 2011 het absolute annus horribilis van Quick-Step. Tom Boonen triomfeert in Gent-Wevelgem, terwijl Marc de Maar en Sylvain Chavanel hun nationale kampioenschappen domineren. Naast enkele kleinere wedstrijden bezorgen Iljo Keissen en Niki Terpstra de ploeg nog enkele zeges op de piste. In de winter van 2011 zorgt Zdenek Bakala voor een budgetverhoging en doen enkele voormalige HTC-High Road-renners hun entree, waaronder Tony Martin. Zal dit het tij doen keren?

‘Voor mij persoonlijk is dit een overwinning die meer waard is dan de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix.’ Aldus een uitzonderlijk geëmotioneerde Patrick Lefevere in 2012 in Valkenburg. Zijn zes überhardrijders Boonen, Chavanel, Martin, Terpstra, Vandewalle en Peter Velits hebben het eerste WK ploegentijdrit met merkenteams gewonnen, en Quick-Step doet dat nog eens over in 2013, 2016 en 2018. Vraag Lefevere naar zijn mooiste overwinningen en hij komt vaak bij deze wereldtitels ploegentijdrit uit. Niet zo vreemd, want het is de ultieme incarnatie van het Vincere Insieme-adagio.

Foto: collectie KOERS

2013 is een geweldig jaar voor het team. Met 63 overwinningen is Omega Pharma-Quick-Step de succesvolste ploeg van het seizoen, ondanks het feit dat Tom Boonen het grootste gedeelte ervan mist door blessures. Mark Cavendish, hier euforisch na zijn tweede etappezege, behaalt 20 overwinningen, waaronder 5 etappes én het puntenklassement in de Giro.

Foto: Tim De Waele | Getty Images

De Colombiaan Rigoberto Urán vervoegt in 2014 de troepen van Omega Pharma-Quick-Step en toont meteen zijn klasse in de Giro. Urán wint de tijdrit van Barbaresco naar Barolo en mag als eerste Colombiaan in de geschiedenis de roze trui aantrekken. Hij rijdt uiteindelijk 3 ritten lang aan de leiding en behaalt in Milaan een 2e plaats in het eindklassement. Daarmee is hij de eerste OPQS-renner op het eindpodium van een grote ronde.

Foto: Tim De Waele | Getty Images

Nee, 2015 is niet bepaald het seizoen waar Tom Boonen vandaag met het meeste plezier aan terugdenkt. Mocht het een plank in een koersbibliotheek zijn, dan staan links en rechts twee afzichtelijke boekensteunen, met tussenin bitter weinig leuks om te lezen. Aan het begin van het seizoen veegt een val in Parijs-Nice alle voorjaarsklassiekers op de vloer, vervolgens zit er niet meer in dan een handvol ritjes in kleinere rondes, en in oktober leidt een val in de Ronde van Abu Dhabi tot een schedelbreuk en blijvende gehoorschade. Een half jaar niet fietsen, vrezen de artsen, maar enkele weken later begint Boonen al aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen.

Foto: Het Laatste Nieuws, 10/10/2015

De focus van Tom Boonen gaat vol op een historische vijfde zege in Parijs-Roubaix. Zeggen is één ding, het ook doen na zo’n zware val is natuurlijk iets anders. Maar het wonder lijkt zich te gaan voltrekken. Want een sprint tegen Mathew Hayman, die wint Tornado Tom 99 van de 100 keer. Alleen, uitgerekend deze spurt is die ene andere keer. ‘GodverTomme’ vloekt warempel de nochtans christelijk geïnspireerde Gazet van Antwerpen. Boonen zelf blijft er filosofischer bij: ‘Als je rijdt om te winnen, kun je ook verliezen.’

Foto: Iggy | Wikimedia Commons

Na een mager laatste jaar bij BMC maakt Philippe Gilbert in de winter van 2016 de overstap naar Quick- Step Floors. In het begin zijn er vraagtekens bij de komst van Fast Phil, maar hij verrast vriend en vijand met overwinningen in de Ronde van Vlaanderen en de Amstel Gold Race. Twee jaar later schrijft Gilbert geschiedenis als hij voor Deceuninck-Quick-Step ook Parijs-Roubaix wint, waarmee hij vier van de vijf Monumenten op zijn naam heeft staan. Alleen de flosj in Milaan-Sanremo ontsnapt hem uiteindelijk. Dichter dan twee derde plaatsen in 2008 en 2011 komt hij niet.

Foto: Tim De Waele | Getty Images

73! Zoveel UCI-overwinningen behaalt Quick-Step Floors in 2018. Een absolute mijlpaal in de geschiedenis van de ploeg. Bovendien winnen ze het World Tour Team-klassement en staan de Quick- Step-renners maar liefst 152 keer op het podium. Enric Mas scoort in de Vuelta! De jonge Spanjaard behaalt trouwens de tweede plaats in het eindklassement op 1’46” van winnaar Simon Yates. Een prestatie die hij in 2021 nog eens vlotjes overdoet, maar dan is Mas alweer aan zijn tweede seizoen bij een andere ploeg bezig. Al blijft hij Deceuninck- Quick-Step in zijn hart dragen, getuige daarvan deze tweet bij zijn overstap naar Movistar in 2019: ‘Thank you @PatLefevere for everything.’

Foto: Tim De Waele | Getty Images

'Wolves never hunt alone, it’s their pack that makes them invincible'

In 2019 beleeft Julian Alaphilippe alleszins zijn eerste finest hours. Eerst wint hij met Milan-Sanremo zijn eerste Monument en daarna slaat hij toe in de Strade Bianche en de Waalse Pijl. Maar zijn meest onvergetelijke momenten beleeft hij tijdens de 106de Tour. Hij wint twee ritten, rijdt in totaal veertien dagen in het geel en doet het enthousiaste Franse publiek en de ploeg dromen van meer. Zijn aanspraak op eindwinst in La Grande Boucle moet hij echter twee dagen voor Parijs opbergen… Op het einde van het seizoen krijgt hij de Vélo d’Or, wat kan tellen qua troostprijs.

Foto: Tim De Waele | Getty Images

De feiten, het decor en de hoofdrolspelers zijn bekend, de beelden op het netvlies gebrand: 5 augustus 2020, Ronde van Polen, eerste rit, de elleboog van die andere Nederlander, de dranghekken, het ziekenhuis, de kunstmatige coma… ‘Die durft nooit nog aan een massaspurt te beginnen, voor zover hij überhaupt ooit nog een koers rijdt…’ Dat is de teneur op de sportredacties en aan alle Vlaamse wielertogen. 249 keiharde revalidatiedagen later staat hij op 11 april 2021 weer mee aan de start in de openingsetappe van de Ronde van Turkije. En of! Met een contractverlenging op zak wint hij eerst twee etappes in de Ronde van Wallonië en daarna drie ritten én het puntenklassement in de Vuelta. Als hij hierop terugblikt laat Fabio zich - licht verbaasd - ontvallen: ‘Wie had dat vorig jaar gedacht? Toen zat ik nog zonder tanden, nu ben ik weer onderdeel van het team. Daar ben ik supertrots op. Het motiveert me enorm.’

Foto: Peter Edmondson

Zo ziet een Vlaams volksfeest er dus uit, ook al is niet iedereen in de overvolle straten van Leuven in zijn meest sportieve dag. Julian Alaphilippe rijdt in dit unieke decor naar zijn tweede opeenvolgende wereldtitel na een ongelooflijk spannende wedstrijd in een orkaan van decibels. Die nog meer aanzwelt wanneer Loulou op het Ladeuzeplein de wielerfans als een volleerd publieksmeester helemaal door het dak laat gaan. Besluit en samenvatting van Alaphilippe zelf: ‘Magisch, dit was een echte koers. In het land van de fiets.’

Foto: Tim De Waele | Getty Images