Fabian Flandrien

Geen dag zo vervelend voor een krantenjournalist als paaszondag! Wegens geen krant op maandag! Welk verhaal waarmee je de lezer nog kan boeien, breng je twee dagen na een beklijvende wedstrijd? Dat hij wilde weten hoe het voelde om flandrien te zijn, herhaalde ik zijn eerder verlangen. Niemand had hem zondagavond de vraag gesteld op de klassieke persconferentie van de winnaar. En als de vraag al gesteld was geweest, dan had hij het antwoord nog niet kunnen geven.

Maar misschien, een dag later, kon hij dan wel al zeggen hoe het voelde om flandrien te zijn.

- ‘Mag ik straks even langskomen?’ (sms)

- ‘Wat wil je weten?’ (sms)

- ‘Jij die vertelt hoe het voelt om één dag flandrien te zijn. En of het is wat je had verwacht.’ (sms)

- ‘Kom maar af, tegen 17u, na de massage.’ (sms)

En zo gebeurde het dat ik op paasmaandag 5 april, daags na de Ronde van Vlaanderen, vanuit Antwerpen naar Kortrijk reed voor een interview dat uitdraaide op een monoloog. Over hoe de mensen hem hadden aangekeken en gefeliciteerd op de Kortrijkse paasfoor, over hoe trots hij zich had gevoeld toen hij die laatste rechte lijn opdraaide in Meerbeke, over hoe trots hij was over het feit dat hij zich eindelijk flandrien mocht noemen. En dat het goed voelde.

Later, in de lobby van het hotel, kwam hij persoonlijk een glas rode wijn aanbieden terwijl ik mijn/zijn verhaal uitschreef. Sassicaia, de betere jaargang, voor het geval het mij aan inspiratie zou ontbreken. In een strak georkestreerde wereld waarin woordvoerders bepalen waar en wanneer een renner mag spreken, was het een verademing om zomaar langs te mogen gaan bij de winnaar van de Ronde van Vlaanderen. Na het sturen van twee sms’jes. En evenveel antwoorden.