Hoewel de roots van de mountainbike teruggaan tot de jaren zestig, duurt het tot 1981 vooraleer mountainbikes in massaproductie gaat. Het is de Amerikaan Mike Sinyard, oprichter van het fietsbedrijf Specialized, die met zijn Stumpjumper de markt probeert te veroveren. In 1983 richt Specialized het eerste professionele mountainbiketeam op. Tien jaar later waait de mountainbikehype definitief over naar het Europese vasteland.
Meirhaeghe (°1971) groeit op in een familie waar trialbiken centraal staat. In deze sporttak moet je met een aangepaste moto allerlei obstakels overwinnen. Wie op het einde van de rit het minst vaak voet aan de grond heeft gezet, wint de wedstrijd. Niet verwonderlijk dat de jonge Filip in eerste instantie het pad van het trialbiken inslaat.
Naast de gemotoriseerde versie ontwikkelt zich in die periode ook een fietsvariant. Meirhaeghe blijkt net als in het trialbiken een natuurtalent in deze discipline. Hij wordt in 1983 kampioen van België in het fietstriallen en pakt zilver op het Europees kampioenschap.
Meirhaeghe demonstreert zijn kunnen wanneer hij maar kan. Tijdens een van zijn demonstraties komt hij voor het eerst in contact met de mountainbikesport, waar techniek en behendigheid net als in de trial erg belangrijk zijn. Medio jaren tachtig maakt Filip de switch naar de mountainbikewereld. In 1990 heeft hij al 23 MTB-wedstrijden bij de juniores gewonnen en is hij tweevoudig wereldkampioen cross-country. Bij wijze van training waagt hij zich daarnaast ook nog aan veldrijden.
Na enkele jaren als freelance-mountainbiker zonder vast contract, volgt in de loop van 1995 een nieuwe stap. Meirhaeghe tekent een overeenkomst als beroepsrenner bij het Waalse SEFB - Espace Card, waar onder meer ook Nico Emonds en Marc Janssens onder contract liggen. Hij combineert er zowel wielrennen op de weg als mountainbiken en veldrijden in de winter.
De Oost-Vlaming heeft een ticket voor de Spelen in Atlanta 1996 als doel, maar dat mislukt. In zijn biografie ‘Positief’ schrijft hij hierover: “Ik was helemaal overtraind en in de loop van maart en april raakte ik bovendien volledig uitgeput.” In juni wordt Filip toch nog Belgisch kampioen mountainbike, maar dat blijkt onvoldoende voor een ticket voor de Spelen. Niet Meirhaeghe maar wel Peter van den Abeele en Roel Paulissen trekken naar Atlanta.
In 1996 staat mountainbike voor het eerst op het programma van de Olympische Spelen. De Nederlander Bart Brentjes wint en mag zich voor altijd de eerste olympisch kampioen mountainbike noemen. Paulissen eindigt 17de, van den Abeele stapt uit de wedstrijd.
Vier jaar na Atlanta wacht in Sydney een nieuwe kans op een deelname aan de Spelen. Meirhaeghe heeft intussen als eerste Belg ooit een contract getekend bij de Amerikaanse Specialized-ploeg. Enkele maanden voor de Spelen in Sydney blijkt de Oost-Vlaming de goede vorm te pakken. Hij wint onder meer het Europees Kampioenschap en lijkt helemaal klaar voor olympisch eremetaal. Meirhaeghe reist dan ook met de nodige verwachtingen af naar Australië. Ook Paulissen en van den Abeele maken de oversteek.
Het technische en explosieve parcours in Sydney is een kolfje naar zijn hand. In de voorlaatste ronde bevindt de Belg zich samen met de Fransman Miguel Martinez op kop. Wanneer zijn ketting even blokkeert, sprint Martinez van hem weg. De kleine voorsprong groeit uit tot een minuut, waardoor Meirhaeghe finaal vrede moet nemen met een zilveren medaille: “Met dat zilver heb ik lang geworsteld, omdat ik denk dat ik toen de sterkste man in koers was. Waren we samen gebleven, had ik hem zeker in de sprint geklopt,” blikt hij terug.
Olympisch goud kan de Oost-Vlaming na Sydney vooralsnog niet afvinken. Twee jaar later (2002) wint hij wel de Wereldbeker en in 2003 wordt hij wereldkampioen cross country. In aanloop naar de Spelen in 2004 blijft hij het wegwielrennen combineren met mountainbiken.
Ondanks een prima begin van het seizoen slaat de faalangst toe. Meirhaeghe ziet zijn droom op olympisch goud na enkele mindere prestaties al in rook opgaan en grijpt naar een illegaal prestatiebevorderend middel: epo. Hij wordt tijdens een dopingcontrole buiten competitie betrapt en wordt geschorst voor de periode tussen 15 oktober 2004 en 15 januari 2006.
Ik stond toen veel te mager. Een paar dagen voor de wedstrijd had ik geen kracht meer.
Na een lastige periode met mentale problemen maakt de zilveren medaillewinnaar in het voorjaar van 2006 zijn rentree. Hij slaagt er in om zich een derde keer te kwalificeren voor de Spelen, maar in Peking kan hij geen potten breken. Meirhaeghe: “Ik stond toen veel te mager. Een paar dagen voor de wedstrijd had ik geen kracht meer.” De Oost-Vlaming krijgt een DNF achter zijn naam. Sven Nys eindigt dat jaar negende, Roel Paulissen 19de.
Een jaar na de Spelen hangt Meirhaeghe de fiets aan de haak. In 2009 gaat hij aan de slag als begeleider van de Belgische MTB-juniores. Anno 2024 is de Oost-Vlaming al bijna tien jaar bondscoach van alle Belgische mountainbikers. Parijs wordt zijn tweede olympische opdracht in die hoedanigheid.
Op de Olympische Spelen van 1968 in Mexico moet de Belgische delegatie zich tevreden stellen met een bescheiden resultaat. De Belgen keren...
Uw browser voldoet niet aan de minimale vereisten om deze website te bekijken. Onderstaande browsers zijn compatibel. Mocht je geen van deze browsers hebben, klik dan op het icoontje om de gewenste browser te downloaden.
