In het wiel van André Noyelle. Een Olympisch kampioen

André Noyelle was zelfs iets straffer dan Van Avermaet. Hij behaalde in Helsinki immers ook goud in het landenklassement, samen met Robert Grondelaers (tweede) en Lucien Victor (vierde) – Rik Van Looy, de vierde Belg, gaf op. Drie weken later pakte de olympische kampioen ook nog WK-zilver in Luxemburg bij de amateurs. Die ongemeen succesvolle augustusmaand 1952 was voor de twintigjarige Noyelle de aanzet voor een zeer regelmatige carrière als beroepsrenner, die pas veertien jaar later met een mooie erelijst in Vlaamse, Franse en Zwitserse koersen zou eindigen.

Enkele jaren terug was ik in Helsinki voor een toespraak namens de OESO. Ik kwam wat vroeg op de dag aan en liet mij voeren naar het olympisch stadion en nadien naar Käpylä, de plek in de Finse hoofdstad waar in 1952 het olympisch dorp was en de aankomstlijn lag van de olympische wegrit. Een wat oudere man wees mij de precieze aankomstplaats aan en sprak uit herinnering de naam André Noyelle uit. De gids suggereerde me nog een bezoek te brengen aan het Helsingin Kaupunginmuseo ofte het stadsmuseum van Helsinki. Daar kon ik er niet naast kijken. Vlak bij de ingang een muurgrote kleurenafbeelding van André Noyelle, in volle inspanning sleurend aan kop van een groepje vluchters, op weg naar olympisch goud. En wat verder in het museum ook de nieuwe olympische kampioen in bijhorende trui.

Ook dichter bij huis lieten leven en loopbaan van André Noyelle sporen na: het café van echtgenote Noëlla werd Café Helsinki aan het rondpunt op de Maloulaan, er kwam een bloeiende fietsenzaak Noyelle in de Goesdamstraat, er is de Grote Prijs André Noyelle voor juniors … En postuum kwam er een viertal jaar geleden nog het Noyellepad bij, dat scholieren en andere fietsers nu op een veilige manier van de Poperingseweg vlak bij André en Noëlla’s gewezen fietsenzaak tot aan de Dikkebusseweg brengt. Een blijvende herinnering aan Iepers markantste wielrenner ooit, een deel van Iepers (sport)geschiedenis.