Vijftig jaar geleden kreeg Roger Swerts in Bornem de Belgische kampioenentrui om zijn schouders. De intussen 81-jarige Limburger staat op zijn rust maar nam toch de tijd om op onze vragen te antwoorden. Hij blikt terug op zijn jaren als renner en ploegleider.
Hoe ben je begonnen met koersen?
Door samen met mijn tweelingbroer met de fiets naar school in Hasselt te rijden. We hielden dan wel eens ‘competitie’. Om ter eerst thuis. Ik won altijd. Later heb ik me aangesloten bij wielerclub Sport en Steun Leopoldsburg.
In je eigen gemeente werd een supportersclub opgericht.
Ja, dat klopt. Dat was in Eversel, het dorp waar ik geboren en getogen ben.
Heel wat jonge renners hebben een vertrouwenspersoon of iemand aan wie ze advies kunnen vragen. Had jij dat ook?
Bij mij was dat Jan Wouters. Hij is o.a. voorzitter van de sportcommissie van de Koninklijke Belgische Wielrijdersbond geweest. Hij adviseerde me naar welke koersen ik best kon gaan en gaf op verscheidene vlakken raad.
Je nam in 1964 als amateur deel aan de Olympische Spelen in Tokio. Wat herinner je je daar nog van?
Ik was vooral onder de indruk van zo’n groot evenement. Het was een heel mooie ervaring die mij altijd is bijgebleven.
Bij de Belgische wielrenners die naar Tokio trokken, zaten ook o.a. Walter Godefroot, Patrick Sercu en Eddy Merckx. Is de goede band met Eddy daar tijdens de Spelen ontstaan?
Neen, ik had hem al eerder bij de liefhebbers ontmoet. Ik kende hem dus al een tijdje.
Ik wou en zou coureur worden, het was hét middel om uit de fabriek te komen.
Was de vlucht naar Tokio de eerste keer dat je met een vliegtuig reisde?
Nee, ik had ervoor al gevlogen. Het was wel een lange reis. In ons vliegtuig zaten alle Belgische atleten die deelnamen aan de Spelen.
In 1965 koos je voor de Franse ploeg Mercier en debuteerde je er als beroepsrenner. Je eerste wedstrijd als prof was meteen de Tour.
Ik reed daar toen als knecht van Raymond Poulidor. Dat was hard werken. Je kan de koers van toen natuurlijk niet meer vergelijken met hoe het vandaag georganiseerd wordt.
Hoe heb je Poulidor als kopman ervaren?
Dat was een heel aangename man met een heel zacht karakter. Ik ben met veel plezier zijn knecht geweest. We hebben samen heel veel wedstrijden gereden.
Je zat toen in de ploeg met o.a. Frans Aerenhouts, Vic Van Schil en Jos Spruyt. Was er sprake van een Belgische enclave binnen Mercier?
Zeer zeker!
Bij Mercier had je Antonin Magne als sportdirecteur. Hoe was hij?
Hij wist als ploegleider enorm goed hoe hij zijn team moest motiveren.
In 1965 maakte je niet enkel je Tourdebuut. Je mocht ook voor het eerst deelnemen aan een WK bij de profs. In Lasarte behaalde je een derde plaats na wereldkampioen Tom Simpson en zilveren medaille Rudi Altig. Wat was de impact hiervan op je carrière?
Ik kreeg meteen veel aanbiedingen en ook naamsbekendheid. Dat heeft wel wat deuren geopend.
In 1968 verliet je Mercier en trok je naar Faema, de ploeg die rond Eddy Merckx was opgebouwd. Werd je persoonlijk door hem gevraagd?
Neen, we waren toevallig Claudine (de echtgenote van Merckx en dochter van Acou, nvdr) tegengekomen. En zo is er een gesprek gekomen, samen met Lucien Acou. Hij adviseerde Eddy om mij in de ploeg op te nemen.
Je koerste jarenlang in dienst van Merckx. Wat waren jouw mooiste momenten als meesterknecht van Eddy?
De Trofeo Baracchi, een koppeltijdrit die we samen gewonnen hebben, en ook een tijdrit in de Giro.
Kon je even goed tijdrijden als Eddy?
Op dat moment had ik het gevoel dat ik zelfs beter was dan hem.
In 1974 en 1975 maakte je een zijsprong naar IJsboerke. Je won in die periode het BK. Had je toen je in dienst van Eddy reed ook Belgisch kampioen kunnen worden?
Moeilijker, want als knecht moet je voor je kopman werken en is het niet aangewezen om voor een eigen overwinning te gaan. Tenzij de kopman niet in de juiste positie zit of opgeeft.
In dat BK van 1974 in Bornem versloeg je Ludo Van Staeyen en Johan De Muynck. Behoorde je tot de favorieten?
Toen was ik grote favoriet.
Hoe ging Eddy om met je vertrek naar IJsboerke?
Daar heeft hij weinig over gezegd. Dat was mijn keuze en hij heeft die toen gerespecteerd.
Ondanks je rol als meesterknecht wist je toch verscheidene grote zeges te boeken. Wat vind je persoonlijk je mooiste zege bij de profs?
De overwinning in het kampioenschap van België.
Wat vormde de aanleiding om de overstap te maken naar de volgwagen?
Ik had de leeftijd bereikt dat ik te oud werd om nog verder te gaan als wielrenner. Ik kreeg een aanbod bij de ploeg Carlos - Galli - GBC - Castelli. Het was een logische keuze om in de koerswereld te blijven.
Je carrière als ploegleider verliep in twee periodes, de eerste tussen 1979 en 1989. Wat was je grootste verwezenlijking tijdens die jaren?
De overwinning van Fons De Wolf in Milaan-San Remo in 1981. Echt een prachtig moment. Toen was ik ploegleider bij Vermeer-Thijs.
De overwinning van Fons De Wolf in Milaan-San Remo was echt een prachtig moment.
Een ontmoeting met Fons Leroy zorgde ervoor dat je opnieuw ploegleider werd. Vanaf 1994 ging je aan de slag bij Vlaanderen 2002, een team met een specifiek doel.
Vlaanderen 2002 gaf jonge wielrenners de kans om stilaan te groeien en eventueel door te stromen naar een grotere wielerploeg. Tom Steels was een prachtig voorbeeld van het doel van onze ploeg. Hij werd op dat moment door niemand opgemerkt. Bij ons is hij echt een kampioen geworden.
Zo kunnen we nog wel wat renners opsommen die doorgestroomd zijn naar een grotere ploeg. Zoals Kurt Van de Wouwer, Mario Aerts, Geert Van Bondt, Leif Hoste, Glenn D’Hollander en Geert Verheyen. We hebben toen als ‘klein ploegje’ met een veel beperkter budget dan heel wat andere teams prachtige overwinningen geboekt met onze renners. De aangename samenwerking met Fons Leroy is me ook altijd bijgebleven. Het warme contact is altijd gebleven.
Als je terugblikt op je carrière, zijn er zaken die je anders zou gedaan hebben?
Ik heb meteen veel te veel koersen gereden als jonge wielrenner. Dat heb ik toch even moeten bekopen door een slecht wielerjaar. Dat zou ik nu anders aanpakken. Starten bij het team van Poulidor zou ik ook niet meer doen, omdat ik mij in het begin niet thuis voelde in die Franse ploeg.
Volg je vandaag de koers nog?
Zeker wel, maar niet meer zo actief dan vroeger. Ik kijk wel nog naar elke grote wedstrijd op televisie.
Heb je bepaalde favorieten?
Momenteel toch wel Remco Evenepoel. Dat is een prachtige wielrenner.
Zit er opvolging in de familie?
Voorlopig niet. Mijn zoon Kris fietst wel heel erg veel en en ook snel. Hij zou het misschien wel ver gebracht hebben, maar hij had in zijn jeugdjaren niet de ambitie om er zijn beroep van te maken. Wat de kleinkinderen betreft, zit er momenteel niet meteen een opvolger aan te komen.
Het wereldkampioenschap wielrennen van 1974 in het Canadese Montréal was het eerste in de geschiedenis dat buiten Europa plaatsvond. In de wegrit...
Uw browser voldoet niet aan de minimale vereisten om deze website te bekijken. Onderstaande browsers zijn compatibel. Mocht je geen van deze browsers hebben, klik dan op het icoontje om de gewenste browser te downloaden.
