Een kus voor Freddy Maertens

Aan de Ronde van Frankrijk van 1981 bewaar ik de beste herinneringen. Met mijn Franstalige collega Gaetane Van Oost mocht ik die Tour als hostess volgen in dienst van British American Tobacco, een tabaksbedrijf dat een eigen wielerploeg sponsorde. Boule d’Or was de naam, met Freddy Maertens als kopman en Lomme Driessens als sportdirecteur. Omdat het in Frankrijk verboden was sigaretten te promoten, moest de ploeg op zoek naar een bijkomende sponsor en verschenen de renners aan de Tourstart in een rood-wit shirt met Sunair - Sport 80 erop.

In België waren we het gewoon om met een buggywagentje naar de aankomst te rijden en de winnaar via een laddertje op het podium op het dak uit te nodigen voor de bloemen en een foto in de krant. In de Tour was er geen sprake van dat we op het podium kwamen. Onze dagelijkse taak bestond erin na de rit een receptie te voorzien voor de pers. In een Mercedes break vervoerden we de frigoboxen, drank, glazen, hapjes en Boule d’Or-parasol. Zo konden Willy Delabastita en Fernand Rossius, de sponsormanagers van British American Tobacco, gemoedelijk hun pr bij de journalisten verzorgen.

We vertrokken elke dag twee uur vroeger dan de renners. Gaetane was chauffeur, ondertussen deed ik de boekhouding en stelde een persoverzicht op. De tweede dag waren we net aan de aankomst toen de verantwoordelijke van de publiciteitswagen van Miko ons aansprak. Miko, een ijsjesmerk, sponsorde in die tijd de gele trui. Of een van ons de gele trui wilde uitreiken op het podium? Onze bazen waren daar wel voor te vinden, want zo zou op tv en in de kranten het Sunair-logo op ons T-shirt te zien zijn. Ik mocht als eerste het podium op en was vooral overdonderd door het aantal fotografen. Dat had ik als hostess nog niet meegemaakt. Maar gaandeweg werd ik dat gewoon en vond er steeds meer plezier in. Gaetane en ik wisselden elke dag af. Al waren we niet te vergelijken met de podiummissen van nu. Wij waren er helemaal niet naar gekleed. Bij goed weer droegen we een T-shirt, een short en sandalen, bij slecht weer een regenvestje, een pantalon en baskets. Op het podium kregen we nog snel een geel Miko-reclamelint omgord.

Na de passage in Brussel, na ongeveer twee weken Tour, voegde er zich een dame bij de Miko-vertegenwoordiger. Zij mocht voortaan het podium op met Bernard Hinault, de uiteindelijke Tourwinnaar. Dat vonden wij niet leuk natuurlijk. Maar in Parijs kregen we het nog voor mekaar dat we, gehuld in een groen T-shirt, onze groene trui Freddy Maertens op het podium mochten vergezellen. Het slotakkoord van een onvergetelijk avontuur.