Greg Van Avermaet begon als doelman bij SK Beveren, Primoz Roglic was ooit een begenadigd schansspringer en Elise Chabbey stond in 2012 als kanoslalomster op de Olympische Spelen. Om maar te zeggen: niet elke wielertopper bij de mannen en vrouwen heeft zijn roots in de koers liggen. Hetzelfde geldt voor Fleur Moors. “Tot de coronaperiode had ik enkel een stadsfiets waarmee ik naar school ging”, vertelt ze. “Een kilometer heen en een kilometer terug, dat was het zo’n beetje.”
We kochten daarom een tweedehands mountainbike, ik deed wat tochtjes en sindsdien is het nooit meer gestopt.
Ondanks de prachtige decors is niet fietsen, maar handbal in hartje Limburg de regiosport bij uitstek. Sla er het lijstje met landskampioenen maar eens op na. Hasselt, Neerpelt, Bocholt en Tongeren: met z’n vieren verdelen ze zowat alles wat er te winnen valt in handballand. Moors deed in die context haar ding bij de damesploeg van Bocholt, tot de pandemie zoals bij haast iedereen voor een cesuur zorgde.
“De sportzalen waren maanden aan een stuk dicht. Er waren geen trainingen of wedstrijden en ik zocht een uitlaatklep. We kochten daarom een tweedehands mountainbike, ik deed wat tochtjes en sindsdien is het nooit meer gestopt.”
Van toertochtjes in de modder ging het naar het veld. Van daaruit naar de weg. Allemaal met succes. Moors kroonde zich tweede op het BK mountainbike in 2022 bij de junioren, enkele maanden later werd ze in dezelfde categorie Belgisch kampioene cyclocross in Lokeren. Al moest het beste toen nog komen: in de zomer van 2023 zette Moors met twee uitschieters een uitroepteken achter haar prille carrière door ook op het internationale wegpodium te schitteren. Op het WK in Glasgow zorgde ze voor Belgisch brons, een maand later haalde ze de Europese titel binnen op de VAM-berg in Drenthe.
“Op de weg had ik nog geen enkele keer gewonnen. Ik ben geen typisch veelwinnares, maar ik voelde me echt goed in de aanloop naar die periode. Mijn derde plaats op het WK zorgde voor een boost om de goeie vorm door te trekken naar het EK. Ik wist dat er daar iets mogelijk was, want de aankomst op de VAM-berg lag me. Het is een korte, nijdige klim. Technisch, maar vooral weggelegd voor explosieve types. Als ik al iets mee heb genomen uit mijn verleden als handbalster naar de fiets, dan is het misschien dat wel.”
Het is een korte, nijdige klim. Technisch, maar vooral weggelegd voor explosieve types. Als ik al iets mee heb genomen uit mijn verleden als handbalster naar de fiets, dan is het misschien dat wel.
Moors pakte in Drenthe uit met een lange eindsprint waarbij ze de Italiaanse favoriete Federica Venturelli meerdere lengtes aansmeerde. “Bij de junioren mag iedereen binnen de ploeg zijn eigen ding doen, dat is altijd zo. Maar in Drenthe heb ik toch even gevraagd aan Lore (De Schepper, red.) of ze me kon helpen. Zij heeft me uitstekend afgezet aan de voet en voila.”
“Op het moment zelf besef je niet echt wat je aan het doen bent, pas achteraf zinkt het helemaal in. Ik heb het niet echt zot gevierd of zo. Ik ben een familiemens en vond het fijn om na mijn titel rustig iets te eten met mijn familie. Zij maken veel opofferingen opdat ik mijn niveau kan halen. Neem nu de afstanden die ze overbrugden toen ik nog geen rijbewijs had. Ik vind het zot dat mijn ouders dat hebben gedaan voor mij. Niet iedereen krijgt die kansen en daar ben ik dankbaar voor.”
Het onmiddellijke gevolg van haar EK-titel in Drenthe was dat Moors van de veldritploeg Baloise-Trek Lions overgeheveld werd naar het grote Lidl-Trek. Een Europese sterrentrui bij de junioren als toegangsticket tot de absolute top in het vrouwenpeloton. Anno 2024 rijdt de Limburgse in een team met straffe coureurs als Elisa Longo Borghini, Elisa Balsamo, Lizzie Deignan en Shirin van Anrooij. “Dat is allemaal dankzij die EK-titel. Ik heb in nog geen volledig jaar tijd extreem veel bijgeleerd.”
“Ik was tot drie jaar geleden een totale leek in de sport. Ik kende dus niet alle grote namen. Nu rijd ik er zelf tussen. Dat maakt natuurlijk even indruk, maar ik heb me vrij gemakkelijk aangepast. Het helpt ook dat er een aantal Nederlandse rensters in de ploeg zitten en ik met hen in mijn eigen taal kan spreken. Ik voel me ondertussen helemaal thuis.”
Ik was tot drie jaar geleden een totale leek in de sport. Ik kende dus niet alle grote namen. Nu rijd ik er zelf tussen. Ik voel me ondertussen helemaal thuis.
Moors kreeg dit voorjaar bij Lidl-Trek meteen de kans om in kleinere WorldTour-koersen ervaring op te doen. “Het is voorlopig een grote ontdekkingstocht. Daarom laten ze mij verschillende dingen doen voor de ploeg. De ene keer probeer ik een lead-out te verzorgen, de andere keer sprint ik zelf. Of moet ik iemand in positie brengen voor een belangrijke klim. Het is nog kijken wat ik het beste kan.”
De Limburgse probeert daarbij de dingen snel op te pikken. “Ik heb het gevoel dat ik snel bijleer. Het is moeilijk om er één iets uit te pikken, maar ik ben algemeen een betere renster geworden door in deze ploeg te rijden. Ook koerstactisch. Ik vroeg me soms af waarom intrinsiek sterkere meisjes dan ik niet mee vooraan zaten. Nu begrijp ik dat het niet alleen om de power draait, maar dat de koers een teamgebeuren is waarbij je op het juiste moment de juiste inspanning moet leveren.”
Die les zette Moors in de praktijk om op het meest recente BK in Zottegem. Ze zat mee in de juiste ontsnapping en probeerde mee te springen met latere winnares Lotte Kopecky. Het is dat Moors als 18-jarige bij een WorldTour-ploeg rijdt, anders was ze Belgisch kampioene bij de beloften geworden. Nu kwam het Moors op een knappe vierde plaats bij de profs te staan én woorden van lof van Kopecky.
“Dat was heel fijn, ja. Als Belgische wielrenster kun je eigenlijk niet anders dan opkijken naar wat zij doet. Vroeger was het niveau bij de vrouwen in België niet zo bijzonder hoog, nu hebben we toch maar mooi een wereldkampioene zitten. Het is indrukwekkend wat Lotte doet.”
“Vroeger keek ik ook enorm op naar Annemiek van Vleuten. Omdat ze zo waanzinnig veel trainingen deed. Dat sprak mij aan omdat ikzelf ook graag urenlang op de fiets zit. In het verleden probeerde ik het net als Annemiek te doen, van die superlange trainingsritten maken omdat ik dat leuk vind. Mijn maximale afstand tot nu is 220 kilometer, (lacht) maar nu mag ik dat niet meer doen van mijn trainer bij Lidl-Trek.”
Zoals Moors opkijkt naar Kopecky en Van Vleuten is ze intussen zelf een rolmodel aan het worden. Een jaar na haar winst in Drenthe is Moors ambassadrice van het EK, dat met start en aankomst in Limburg door haar thuisstreek trekt. “Ik zag op training heel wat bordjes hangen en moest in aanloop van het EK ook naar een praatavond. Het is leuk dat het zo dicht bij huis is. Er zijn hier al niet zo gek veel wedstrijden. Als dat dan plots het EK is, dan is dat eens zo mooi. ”
Opvallend: Moors droeg het voorbije jaar geen enkele keer haar EK-trui. “Niet op wedstrijden en ook niet op trainingen. Ik ben geen junior meer en na het EK zat ik in die overgang tussen Baloise-Trek Lions en de profploeg van Lidl-Trek. Daardoor kan ik de Europese trui niet dragen, zelfs als ik dit jaar win bij de beloften. Ik zal het EK bij de profs nog eens moeten winnen als ik écht in die sterrentrui wil rijden.”
“Ik doe het allebei graag, maar als ik echt moet kiezen dan ga ik voor de weg. Een wereldtitel daar is veel grootser dan in de cross. Het ultieme doel is om iedereen te overklassen en de beste te zijn, dat wil iedereen.
Een nieuwe EK-titel in eigen achtertuin, zat er voor Moors niet in. “Ik had de wedstrijd uiteraard aangestipt, maar het parcours was niet echt op mijn lijf geschreven. We gingen er op voorhand van uit dat het een pure sprint zou worden. Ik hoop vooral jonge meisjes uit de streek aan te spreken. Het is leuk om te zien dat sommigen beginnen fietsen door mij. Vooral als het om jonge kindjes gaat, is dat heel fijn.”
Na het EK maakte Moors opnieuw de switch naar het veld, daar wil ze komende winter nieuwe stappen zetten. “Ik doe het allebei graag, maar als ik echt moet kiezen dan ga ik voor de weg. Een wereldtitel daar is veel grootser dan in de cross. Het ultieme doel is om iedereen te overklassen en de beste te zijn, dat wil iedereen. (lacht) Maar laat ons eerst maar beginnen met dat EK te rijden.”
En handballen? “Ik mis het soms wel, hoor. Ik ga regelmatig eens kijken. En als ik niets te doen heb, durf ik met vrienden nog eens een balletje gooien. Maar geen paniek: ik zal niet meer switchen van sport. Ik doe dit veel te graag.”
Roger Swerts. Meesterknecht van Eddy Merckx. Maar evenzeer winnaar van prestigieuze wedstrijden. Hij was een uitmuntend tijdrijder met zeges in de...
Uw browser voldoet niet aan de minimale vereisten om deze website te bekijken. Onderstaande browsers zijn compatibel. Mocht je geen van deze browsers hebben, klik dan op het icoontje om de gewenste browser te downloaden.
