De jonge Nederlandse antwoordt al even brutaal: “Door de manier waarop je het zegt, denk ik dat je een wielrenner bent. Het lijkt me wel sterk dat je een topper bent. Ik heb de hele dag de koers gevolgd en ik heb jou nooit gezien.”
Zo verliep de eerste ontmoeting tussen Karin Bakker (°1969) en Luc Wallays (°1961). Volgens Karin was Luc meteen verkocht. Luc vroeg diezelfde dag nog om haar adres, maar Karin hield de boot af. Via een omweg kreeg hij toch het thuisadres van de familie Bakker in Terneuzen te pakken. Vanaf dat moment kreeg Karin dagelijks een brief van Luc Wallays uit Roeselare.
25 jaar later, in 2013, overlijdt Luc na een lange strijd tegen kanker. De Belgische wielerwereld verliest met Luc Wallays een graag gezien gezicht, maar Karin verliest die dag haar echtgenoot en een stukje van zichzelf.
Als je vandaag in Roeselare naar Luc Wallays vraagt, klinkt het vaak: “Hij was speciaal, maar…” Er volgt altijd wel een positieve twist als het over Luc gaat. Streng, maar rechtvaardig. Koppig, maar correct. Karin lacht als ze het hoort. “Luc kon lastig zijn, maar toch zag iedereen hem graag.”
Luc deed het altijd op zijn manier. Ook in zijn relatie met Karin had Luc zijn eigen unieke aanpak. Tijdens een wandeling in Knokke vroeg hij Karin plots of ze hem echt graag zag. “Natuurlijk antwoordde ik ja, maar die vraag kwam uit het niets. Luc vertelde me dat hij zijn kinepraktijk zou openen en dus niet meer naar Terneuzen kon komen. Hij was van plan om voor mij een autootje te kopen, zodat ik vlot naar Roeselare kon komen. Hij had dat zo beslist, en anders zou onze relatie daar op dat moment stoppen. Maar ik zag dat zitten, dus was alles goed.”
Luc Wallays bracht zijn hele leven door in dezelfde buurt in Roeselare. De wijk De Ruiter was zijn thuis. “Na een avond op café op De Ruiter kwam Luc eens dronken thuis met een heel belangrijke vraag”, vertelt Karin. “Hij ging op zijn knieën zitten en vroeg of ik met hem wilde trouwen. Ik zei dat hij het maar eens moest vragen als hij nuchter was. Kwaad dat hij werd. ‘Ik ga het nooit meer vragen’, zei hij. Enkele maanden later kwam hij thuis en hij zei simpelweg: ‘Op 31 juli trouwen we. Ik heb gezegd dat ik het nooit meer ga vragen. Ik ben vanochtend naar het stadhuis geweest, ik heb beslist. 31 juli trouwen we.’ Dat is ook echt onze trouwdag geworden.”
“Ik heb Luc eigenlijk nooit als echt goede renner gekend”, moet Karin toegeven. Dat had veel te maken met een ziekte die hij opliep in Chili. Luc nam er in 1983 met een delegatie Belgen deel aan de Ronde van Chili. Karin vertelt dat hij die ronde zeer graag wilde winnen, en Luc stond ook aan de leiding.
“Op een avond probeerden ze hem om te kopen. Als Luc een Chileense renner zou laten winnen, zou hij een mooie financiële vergoeding krijgen. Luc weigerde, maar een dag later was hij plots ziek. Het leek op een moedwillige voedselvergiftiging, want niemand anders had er last van. Waarschijnlijk was het de bedoeling om Luc enkele dagen van de fiets te houden, maar hij heeft er echt op sterven gelegen.”
Tyfus zorgde ervoor dat Luc op het randje van de dood belandde. Na een zware behandeling kwam hij er toch weer door. “Ze hebben daar stofatie en producten in zijn lijf gepompt die hier in België al lang niet meer aanvaard zijn. Bij zijn terugkeer had hij van de dokters een papier meegekregen waarop stond dat hij nooit de leeftijd zou halen die bij zijn geboorte voorbestemd was. Daarna had hij altijd wel ergens last. Zonder die ziekte zou Luc een zeer goede prof geweest zijn, maar het is er nooit meer van gekomen. Ik heb zelf ook altijd getwijfeld of zijn latere ziektes niet deels hierdoor veroorzaakt kunnen zijn.”
Als jeugdrenner wist Luc Wallays meteen naam te maken. Hij won onder andere een prestigieuze rittenkoers voor beloften, de Ronde van Aosta, maar ook voordien had hij al een indruk nagelaten. Bij de nieuwelingen kenden ze Luc namelijk ook al als een eigenwijs mannetje. “Het was bij de jeugd de gewoonte dat je bij de inschrijvingen naar de jury ging, en daarbij moesten alle renners hun petje afdoen uit respect. Luc deed dat niet. ‘Ik doe voor niemand mijn petje af’, zei hij dan.”
Het hoeft geen verrassing te zijn dat niet iedereen fan was van Luc Wallays. Zelfs Bernard Hinault maakte zich ooit kwaad op de Roeselarenaar. Karin vertelt hoe de paden van de twee kemphanen kruisten tijdens de bevoorrading.
“Er stond niemand van Luc zijn ploeg, dus nam hij zomaar een zakje van een willekeurige verzorger. Net wanneer hij wou beginnen eten, kreeg Luc een duw. Niemand minder dan Bernard Hinault. Blijkbaar had Luc zonder het te weten het zakje van Hinault aangenomen. Luc gaf alles terug, maar Hinault heeft niets gegeten. Alles wat in dat bevoorradingszakje zat, heeft Hinault uiteindelijk keihard tegen Luc gegooid.”
Na 1988 zette Luc Wallays een punt achter zijn wielerloopbaan. Een beloftevolle renner die helaas nooit alles uit zijn carrière heeft kunnen halen. Verdwijnen uit de sportwereld deed Luc niet, hij startte als kinesist en coach. Een van de atleten die van de begeleiding van Luc konden genieten, was zijn echtgenote Karin.
“Ik ben als loopster zeven keer Belgisch kampioen geweest op de 100 kilometer”, vertelt Karin. “Luc was al die jaren mijn trainer, maar hij kon zeer lastig zijn. Hij was zeer streng, niet alleen voor mij, maar ook voor zichzelf.” Er ontstond een nieuwe dynamiek tussen het koppel. Soms was Luc er als echtgenoot, op andere momenten was hij er als coach.
“We waren op Pasen eens bij mij thuis in Terneuzen. Er lagen paaseitjes op tafel en ik wilde er eentje nemen. Luc tikte zomaar mijn hand weg. Iedereen schrok, maar Luc zei: ‘Ik doe dat nu niet als de echtgenoot van Karin, maar als haar trainer’. Een week later had ik een grote wedstrijd dus moest ik op mijn voeding letten.”
Soms zorgde die dubbele rol ook voor moeilijke momenten. Tijdens hun huwelijksreis in New York liepen ze samen de marathon. “Luc zei dat we toch ons best zouden doen, ook al liepen we eigenlijk voor het plezier. Op een marathon was Luc altijd mijn haas, maar die dag liep ik slecht en trapte ik vaak op zijn hielen. Op een bepaald moment had hij er genoeg van en is hij kwaad alleen verdergelopen. Midden in The Bronx liep ik plots alleen. Aan de finish stond Luc me alweer op te wachten met een zak M&M’s. Die kleine ruzie was helemaal vergeten.”
Via het Centrum Wielerbegeleiding en later wielerclub Jonge Renners Roeselare zette Luc zich met hart en ziel in voor jonge renners. Zelfs wanneer hij al zwaar ziek was, wou hij alles doen voor zijn poulains. Daarbij werd Karin soms onverwacht een belangrijke schakel. “Luc werd op vrijdag opgenomen in het ziekenhuis, maar op zaterdag moest hij aanwezig zijn op een koers als ploegleider en verzorger. Hij stuurde me naar huis om massageproduct te halen, ik zou later wel begrijpen waarom.
Toen ik terug aankwam in het ziekenhuis trok hij de dekens van zijn benen. Ik moest mijn handen wassen, product nemen, en Luc gaf een spoedcursus masseren. Toen de dokter verbaasd binnenkwam was Luc duidelijk. Ik moest hem vervangen als verzorger, en hij zou daar op dat moment al het nodige uitleggen. Zelfs de hematoloog kon Luc niet tegenhouden.”
Er werd al eens gevloekt als de ploeg slecht reed. Maar als het een volgende dag wel goed was, dan zei hij dat ook.
De motivatie om er altijd en overal voor zijn jeugdrenners te zijn was groot bij Luc, maar hij kon ook kwaad zijn. “Er werd al eens gevloekt als de ploeg slecht reed”, verduidelijkt Karin. “Maar als het een volgende dag wel goed was, dan zei hij dat ook. En dan trakteerde Luc de hele ploeg soms op McDonald’s.”
Luc eiste grote motivatie van zijn atleten. Dat bleek ook toen Karin op een dag met haar trainingsschema naar Luc zijn bureau moest komen. “Daar zat al een jongen, en ik zag aan Luc zijn gezicht dat hij op ontploffen stond. Die jongen keek naar mijn schema, en hij zei dat hij net zoveel kilometers had gedaan. Luc ontplofte: ‘Mijn vrouw heeft deze week 250 kilometer al lopend getraind, voor een renner is dat peanuts!’ Luc heeft hem uiteindelijk nog een basisschema gegeven, maar hij wou die jongen niet langer trainen.”
Iedereen in de familie Wallays heeft dezelfde mentale hardheid, vertelt Karin, maar Luc was zeker de sterkste. Hij eiste van zichzelf het uiterste, en wilde ook dat anderen dat deden. En dan botste het weleens, bijvoorbeeld toen neefje Jelle deelnam aan Parijs-Roubaix en de hele familie Wallays langs het parcours stond.
“Volgens Luc moesten ouders altijd wielen en drank bijhebben voor hun kinderen, zeker op een koers als Parijs-Roubaix. Uiteindelijk vroeg Jelle ook iets aan zijn papa Geert, maar die had het niet bij. Luc is op dat moment heel kwaad geworden op zijn broer, de rest van de dag was hij razend. Wat een leuke dag had moeten zijn, was zo helemaal verpest... Toen we thuiskwamen heeft hij sorry tegen mij gezegd, de enige keer dat hij dat gedaan heeft. Niet omdat hij kwaad was geworden, maar wel omdat hij mijn dag verpest had.”
Luc heeft altijd een grote rol gespeeld in de jonge carrières van zijn neefjes Jelle en Jens Wallays, ook wanneer hij al zwaar ziek was. “In één weekend reden ze allebei een koers, we gingen naar beiden kijken. Jens reed Luik-Bastenaken-Luik voor beloften, Jelle stond aan de start van de Amstel Gold Race. We reden van Luik naar Maastricht, en plots riep Luc: ‘Ik ben mijn shampoo vergeten!’ Pas op, Luc was op dat moment al heel lang kaal door de chemo. Dat was zijn humor, soms wat macaber, maar zo ging hij met zijn ziekte om, zeker op de gelukkige momenten.”
Na het overlijden van Luc nam Karin de rol van rechterhand wat over. “Jelle is iemand die triggers nodig heeft om te presteren, dat was mijn taak. Af en toe eens een klein stekje, of een tijdje juist niets van me laten horen. Jelle heeft een super carrière gehad, hij heeft er alles uitgehaald wat er uit te halen was. Maar ik ben er wel van overtuigd dat als Luc er nog was geweest, het misschien nog wat mooier had kunnen zijn.”
Zo mocht Karin het leven delen met Luc, een leven waarin sport altijd centraal stond, “maar voor ons allebei was het nooit nodig om in de spotlight te staan. Een jaar na zijn dood heb ik een portret van Luc laten schilderen in de inkomhal, daar babbel ik af en toe nog tegen hem. Als Luc zou weten dat hij zo afgebeeld staat, het zou mijn beste dag niet zijn”, lacht ze.
“Voor Luc was het niet nodig om uit te pakken met prestaties, niet in huis en zeker niet in zijn praktijk. Hij had daar geen behoefte aan”, legt Karin uit. “De beker die hij won in de Ronde van Aosta, dat was een uitzondering. Die trofee kreeg wel een mooi plaatsje in de kinepraktijk. Daar was Luc heel trots op, het omvatte zijn hele carrière. Het is geen traditionele beker, maar een trofee in de vorm van een adelaar. Een heel mooi stuk.”
25 jaar lang was Karin samen met de liefde van haar leven. “Vandaag kan ik nog altijd teren op alle herinneringen die Luc mij heeft meegegeven. Er gaat geen dag voorbij dat ik het niet over Luc heb. Niet uit verdriet, maar uit trots. Luc kon heel streng zijn, maar iedereen zag hem graag. Hij was echt een heel speciaal iemand, het was een verrijking om met hem samen te zijn.”
Willy Van Keirsbulck is het prototype van de Vlaamse ondernemer die het volledig gemaakt heeft in zijn stiel en vervolgens kosten noch moeite...
Uw browser voldoet niet aan de minimale vereisten om deze website te bekijken. Onderstaande browsers zijn compatibel. Mocht je geen van deze browsers hebben, klik dan op het icoontje om de gewenste browser te downloaden.
