Bij aankomst staat eerste schepen Etienne Defresne KOERSbus en crew op te wachten. De ontvangst is hartelijk en we parkeren het museum-op-wielen naast het gemeentehuis in hartje Yvoir.
Hennie Kuiper en zijn vrouw Marianne zijn meteen onze eerste bezoekers. De wereldkampioen van 1975 neemt naar hartenlust foto’s en kijkt rustig even rond in KOERSbus. Nadien neemt de immer sympathieke Nederlander uit Denekamp ruim de tijd om ons te woord te staan. “Het is de derde keer dat ik terug ben in Yvoir sinds 1975 en telkens is het toch speciaal. Yvoir heeft mijn leven voorgoed veranderd. In 1972 werd ik op 23-jarige leeftijd olympisch kampioen in München. Dat was een mooie overwinning, maar in die tijd betekende dat niet zo veel. Ik moest de maanden en jaren die volgden nog steeds laten zien wie ik was om in de picture te blijven.”
De wereldtitel kwam dan ook op het goede moment in Hennie’s carrière. In en rond Yvoir bleef de Nederlander een select groepje voor met onder andere Roger De Vlaeminck (2de), Jean-Pierre Danguillaume (3de), Eddy Merckx (8ste) en Lucien Van Impe (9de). Kuiper won heel wat klassiekers zoals de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en Milaan-Sanremo, maar toch is het WK 1975 de mooiste overwinning uit zijn carrière. “De wereldtitel is niet iedereen gegeven. Bovendien mag je een jaar lang rondrijden in de regenboogtrui, wat heel bijzonder is. Ook dwing je met zo’n overwinning het respect af van het hele peloton.”
De kiem voor zijn WK-zege in Yvoir werd een jaar eerder gelegd op het WK in het Canadese Montreal. “Door sponsorverplichtingen moest ik op de dag dat het Nederlandse team naar Montreal afreisde een wedstrijd rijden. Op eigen kosten ben ik een dag later naar de luchthaven van Frankfurt gereden en het vliegtuig genomen richting Canada. Doordat ik een dag te laat was aangekomen mocht ik niet deelnemen van het Nederlandse team. Ik heb met tranen in mijn ogen naar het WK 1974 gekeken, want ik had superbenen. Ik was in een uitstekende vorm. Vanaf die dag had ik het doel om wereldkampioen te worden in Yvoir.”
"Ik heb met tranen in mijn ogen naar het WK 1974 gekeken."
Natuurlijk brengt een wereldtitel ook heel wat druk met zich mee. José De Cauwer, meesterknecht en beste vriend van Kuiper, waarschuwde de Nederlander daarvoor net na het WK. “José zei me: ‘nu heb je wat gedaan, je gaat je het hele jaar door moeten tonen.’ Maar eigenlijk heb ik heel weinig van die druk gevoeld. In de regenboogtrui won ik de Ronde van Zwitserland, een rit in de Ronde van Frankrijk, werd ik tweede in de Omloop Het Volk en tweede in Parijs-Nice. Een jaar later eindigde ik tweede in de Tour op 48 seconden van Fransman Bernard Thévenet.”
Ook de inwoners van Yvoir zijn Hennie nog niet vergeten. Heel wat mensen gaan op de foto met de ex-wereldkampioen en halen samen met Kuiper herinneringen op van die bewuste 31 augustus 1975.
De stad maakt van de komst van KOERSbus gebruik om Hennie te eren. De persconferentie in het bijzijn van Kuiper gaat van start met een minuut stilte, ter nagedachtenis van de slachtoffers van de overstromingen in de regio. De ontvangst van KOERSbus en de hulde aan Hennie hing aan een zijden draadje, zo blijkt uit de woorden van burgemeester Patrick Evrard. Maar dankzij het harde werk van de stedelijke diensten werd het plein op tijd vrijgemaakt. De sporen van de watersnood zijn evenwel nog duidelijk zichtbaar in de stad. Verzamelaar (en inwoner van Yvoir) Vincent Piette moest noodgedwongen zijn geplande expo nu op enkele dagen tijd in elkaar boksen in de trouwzaal van het stadhuis: “Ik toon niet alleen objecten rond het WK van 1975 maar ook verschillende topstukken uit mijn collectie: een trui van Jean Stablinkski, een fiets van Pino Cerami, originele affiches van honderd jaar oud,…. Het is een passie die me al van jongsaf bezig houdt.” Na de bezoektijd wordt de crew van KOERSbus door schepen Etienne Defresne, die samen met een collega-schepen instond voor de organisatie, in het gezelschap van Piette en Hennie Kuiper en zijn vrouw nog getrakteerd op een diner.
Na onze passage in Yvoir zet KOERSbus koers richting Floreffe, meteen ook onze laatste halte op Waals grondgebied. De gemeente aan de boorden van de Samber, tien kilometer ten westen van Namen, organiseerde het WK wielrennen in 1935. De Belg Jean Aerts kroonde zich er tot wereldkampioen na een heuvelachtige omloop van 216 kilometer. De Spanjaard Luciano Montero Hernández en landgenoot Gustave Danneels vervolledigden het podium.
We parkeren ons rijdend museum aan het maison communale in de schaduw van de abdij van Floreffe. De vlaggen aan het gemeentehuis hangen halfstok uit respect voor de slachtoffers van het noodweer dat grote delen van België heeft getroffen. Aan onze bus staan ook tientallen pakken water om uit te delen aan de inwoners van Floreffe. Het noodweer heeft ervoor gezorgd dat er geen drinkbaar water meer uit de kranen vloeit. Enkele inwoners maken dan ook van de gelegenheid gebruik om een kijkje te neem in KOERSbus. Ook niet-inwoners van Floreffe mogen we verwelkomen op de bus. Een koppel uit het Oost-Vlaamse Aalter komt het museum op wielen bezoeken. Ze volgen de Ronde van Wallonië en stoten per toeval op KOERSbus.
Wie over kustgemeente Knokke-Heist spreekt, laat in één adem ook de naam van Leopold graaf Lippens vallen. Lippens, overleden in het voorjaar van...
Uw browser voldoet niet aan de minimale vereisten om deze website te bekijken. Onderstaande browsers zijn compatibel. Mocht je geen van deze browsers hebben, klik dan op het icoontje om de gewenste browser te downloaden.
