Walter Planckaert in Waregem. Dubbel succes in de koers naar zijn hart.

“Dwars door België was zo’n beetje mijn koers,” poneert Walter, “Ik heb die twee keer gewonnen en één keer cadeau gegeven aan mijn broer Willy. Ik, Willy, Marc Demeyer en Patrick Sercu reden samen voorop in 1976. Sercu was normaal een hele rappe, maar hij was de nek af. Hij zat helemaal kapot, daar moesten we geen schrik meer van hebben. Die dag was ik, ik mag dat eerlijk zeggen, de beste man in koers. Maar ik heb Willy laten wegrijden. Hij won, ik finishte derde.” Of hij daar in retrospect geen spijt van heeft? “Ja, nu wel. Op dat moment niet. Anders was ik alleen recordhouder met drie overwinningen...”

Hondenweer

Zijn eerste succes in Waregem boekt Walter Planckaert een jaar later, in apocalyptische omstandigheden. Slechts 30 renners bereiken de finish. “Als het slecht weer was, presteerde ik altijd beter dan een ander. Ik kon daar beter tegen, ik reed ook graag in hondenweer. Ik was bestand tegen de kou, terwijl andere renners als het twee druppels regende al jammerden: ‘Oh, we gaan nog een truitje aandoen!’ Mijn geheim? Potverdomme gewoon attaqueren en op kop rijden en ge zult niet te veel kou hebben” gniffelt Walter.

In Dwars door België 1977 kiezen halfweg koers zeven man het hazenpad: Jean-Luc Vandenbroucke, Patrick Sercu, Marc Demeyer, Luc Leman, Lucien Van Impe en Walter Planckaert. Op Volkegemberg, met nog zo’n 90 km te gaan, start Sercu zijn persoonlijke kamikaze-missie. “Patrick durfde dat wel eens te doen,” beaamt Walter, “hij was een heel getalenteerde renner en een topsprinter. Om hem te kunnen kloppen, moest je van goeden huize zijn.

Maar hij durfde al eens het gat ingaan, zoals we zeggen, alleen voorop gaan rijden. Als hij zich dan overschatte, dan stond hij ook te voet. Wij zeiden dan: ‘Hij heeft hem een parkeerkaartje gekocht voor de rest van de dag.’

Kort nadat Sercu, bij het ingaan van de plaatselijke ronden, was ingerekend, achtte Walter zijn moment rijp. Met nog dertig kilometer voor de boeg soleert hij richting eeuwige roem. In de gutsende regen wint hij voor het eerst in Waregem.

Een nest vliegen

In 1984 doet Walter zijn kunstje nog eens over, ditmaal onder de supervisie van ploegleider Peter Post. Al na dertien kilometer koers springt Planckaert weg en krijgt vier metgezellen mee: Rudy Matthijs, Marc Sergeant, Jan Van Houwelingen en Eric Stevens. De vijf fietsen snel een voorsprong van meer dan elf minuten bij elkaar.

Planckaert: “Vroeger gebeurde dat, hé. Wind, dat betekende koers vanaf de eerste kilometer! En Waregem stond daarom bekend. De renners noemden dat een ambetante koers. Omdat er altijd zo vroeg aangevallen werd, je wist nooit wanneer de beslissing kon vallen. In Dwars door België moest je dikwijls op de eerste rij staan en zorgen dat je mee was van in den départ.

Het was vaak al vollen bak vlak na de start. Het is zoals wanneer je in een nest vliegen mept met een vliegenklopper: hup, ze springen langs alle kanten. Demarrages overal. Een koers met een eigen karakter, laat ons zeggen.”

Het kwintet blijft lang samen maar in de lokale ronden, op de kasseien van de Peerdekouter, krijgen Van Houwelingen en Stevens het moeilijk. Het trio Planckaert-Matthijs-Sergeant mag uiteindelijk uitmaken wie de snelste is. Toch blijft de verstandhouding prima, dixit Walter: “Ja, ja, er was geen enkele die een keer overgeschrikkeld heeft. Iedereen ging voluit.”

Maar zeker van zijn stuk was hij niet: “Matthijs was nog een rap smurfke en een linkaardeke ook. En Sergeant kon na een lastige koers ook aardig uit de hoek komen. Op een gegeven moment dacht ik: ‘Matthijs en Sergeant hebben hier afgesproken: we gaan elk om beurt demarreren.’ Dat waren dingen die toen gebeurden. Maar ik voelde me die dag beresterk en liet niemand meer rijden.”

Tweede zege voor Pa’tje

De 36-jarige Planckaert verslaat de twee jonge veulens in de sprint. Een exploot dat leidde tot euforische taferelen. “Ik weet dat er aan de aankomst uitbundig gefeest is! Mijn Panasonic-ploegmakkers, Eric Vanderaerden en mijn broer Eddy, waren zo tevreden dat ik die koers gewonnen had.

Aan de finish riepen ze: ‘Hé, Pa’tje!’ Men noemde mij ‘Pa’tje’ omdat ik de oudste was van de ploeg. Ik ontfermde mij over hen en gold als de vader van de bende. ‘Pa’tje’, een afkorting van papa, dus. Eric Vanderaerden en Jean-Marie Wampers noemen mij nu nog altijd zo.” straalt Walter.

Bij de start van de Driedaagse De Panne, een week later, steekt teamgenoot Henk Lubberding bij ploegleider Peter Post de loftrompet over de ouderdomsdeken van de ploeg: “‘Ja, wat Walter hier nog allemaal doet voor de ploeg... Dat is echt een wegkapitein. Super!’ zei Lubberding. En prompt legt Post een blanco contract voor mijn neus. Blanco! ‘Kijk jongen, als je wil mag jij voor volgend jaar al bijtekenen, zet uw prijs er maar op.’ Echt gebeurd, hé.

Ja hij was heel tevreden over mij, dat doet je wel plezier. En zo werd ik direct tot wegkapitein gebombardeerd. En kreeg ik nadien die aanbieding als ploegleider.” Ook in die functie rijgt Planckaert de successen aaneen, waarvan zeven stuks in Dwars door België, de koers naar zijn hart.