De roze droom

Voor de honderdste editie ging de Giro in 2017 van start op Sicilië, om zo via Sardinië en het zuiden van de Laars verder richting noorden te rijden. De drie etappes op Sicilië leken behoorlijk vlak, waardoor we met Lotto-Soudal een gooi wilden doen naar ritwinst en roze trui in de eerste etappe. Maar dat draaide anders uit … Lukas Pöstlberger van Bora-Hansgrohe verschalkte in de slotkilometer het jagende peloton en geen enkele sprinter kon de rit of het roze pakken. De sprint verliep niet zoals verhoopt, ik werd derde en de ontgoocheling was groot.

Op dag twee stond een lange, heuvelachtige etappe op het programma, waarvan helemaal niet zeker was of ze op een massasprint zou uitdraaien, laat staan dat we nog op de roze trui rekenden. Maar ik was in prima conditie, raakte over de heuvels en het team bracht me in een goede positie naar de streep. Het was een van mijn eerste wedstrijden met Jasper De Buyst als lead-out.

Het werd een heel chaotische sprint, waarin Fernando Gaviria en Caleb Ewan elkaar raakten, deze laatste uit z’n pedaal schoot en ik naar de winst snelde. Als toetje kreeg ik de roze trui, eindelijk. De podiumceremonie in de Giro was een feest, met opzwepende muziek, talrijke kussen, bloemen en uiteraard de megafles spumante van de sponsor. Ik mocht op het podium voor de ritwinst, roze leiderstrui en puntentrui – mijn Giro kon toen al niet meer stuk. Ik heb nu de eer de leiderstrui in de Vuelta en de Giro te hebben gedragen, sowieso unieke momenten in mijn carrière. Enkel de leiderstrui in de Tour ontbreekt nog.

Maar er was ook een schaduwzijde: de Giro 2017 vond plaats tijdens een moeilijke periode in mijn leven. Mijn intussen overleden moeder leed aan de spierziekte ALS en ik wilde eigenlijk liever niet naar de Giro vertrekken. Maar de ploegleiding drong aan en ik ging toch naar Italië. De rest is geschiedenis ...