Die vermaledijde dag

Als de telefoon gaat, zo rond vier uur – of was het later, of vroeger? – en het schermpje me vertelt dat het mijn vader is, neem ik nietsvermoedend op. ‘Dag vake’, zeg ik vrolijk, en nog voor ik verder kan gaan, onderbreekt hij mij en hoor ik meteen dat er iets grondig fout is. ‘Waar ben je?’, huilt hij. ‘Wouter is gevallen, ze zijn hem aan het reanimeren’, roept hij. Ik roep ook, blijkbaar, want plots staat mijn bureau vol collega’s. Ik probeer sporza.be te openen, het lukt niet, ik probeer Radio 1 op te zetten, het lukt niet. Blinde paniek overspoelt me. Ik moet naar huis. Nu. Collega’s bieden me aan me naar huis te brengen. Ik zeg: ‘Nee, want hoe geraak ik hier dan morgen, als mijn auto hier nog staat?’ Ongeloof, paniek, hoop, ongeloof, paniek, hoop. Ik bel mijn man, ik huil, ik slik: ‘Haal jij de kinderen op?’ Ik rijd naar huis, in stilte. Ik durf niet naar de radio te luisteren: stel je voor dat … Nee, ik mag er niet aan denken, dit komt goed, dit moet goed komen. Ik word heen en weer geslingerd tussen hoop en angst, tussen angst en hoop. Ik stel me al voor hoe Wouter over een paar dagen, als hij bekomen is, zal pochen over hoe het was om bijna dood te gaan en het witte licht te zien en hoe wij daar om zullen moeten lachen en hoe we blij zullen zijn dat zijn engelbewaarder zijn of haar werk weer fantastisch heeft gedaan.

Ik rijd naar mijn ouders, en wacht. Ik durf de televisie niet aan te zetten. We beginnen als bezetenen rond te bellen. Wie weet iets, wie kan ons iets vertellen? Zeg ons alsjeblieft dat hij erdoor komt. Iemand? Niemand.