Somewhere over the rainbow …

In de loop van een wielerloopbaan draagt een renner veel verschillende truien, maar die ene is alleen weggelegd voor de allerbesten. Telkens ik dat shirt zie, ben ik zo trots, omdat wij zelfs twee wereldkampioenen in de familie hebben: mijn papa Tom Simpson en mijn neef Matthew Gilmore.

Er is niets zo mooi als een mooie koerstrui. Daarom verzamelen ook zo veel mensen wielertruien, die af en toe kleine kunstwerkjes zijn. Maar de allermooiste blijft toch die regenboogtrui!

Met het vorderen der jaren en het opbouwen van fietskilometers groeide ook bij mij het verlangen om ooit zelf een mooie trui te ontwerpen. Dat moment kwam er toen we de voorbereidingen troffen voor de vijftigste verjaardag, in juli 2017, van papa’s overlijden op de Ventoux.

Alle stukjes vielen plots in elkaar: Peugeot, wereldkampioen, gele trui, Brit, zijn laatste rugnummer 49, zijn laatste woorden ‘Put me back on my bike’, zijn ‘signature’ en SIMPSON, want ook ík ben een Simpson!

Net zoals de wereldkampioenentrui van papa me zo veel verhalen heeft gebracht en me zo veel leuke mensen heeft laten ontmoeten, is ook ‘mijn’ trui een eigen leven gaan leiden. Letterlijk van overal in de wereld wordt erom verzocht: vanuit België, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Australië, Nieuw-Zeeland …

Telkens als ik er met vrienden opuit trek in onze ‘Simpson-outfit’, worden we bijna zeker aangesproken: wat een mooie fietstenue! Waar kun je die krijgen? En dan ben ik trots: trots op mijn naam, trots op wat mijn papa verwezenlijkte, trots op zijn regenboogtrui, trots op die ene dag gele trui, trots op míjn trui, trots een Simpson te zijn. En dan kijk ik naar boven, achter de regenboog, en weet ik zeker dat ook hij trots op mij zou zijn.